No Dress Code
Ο άνθρωπος εμφανίστηκε γυμνός, 500000 χρόνια πριν. Γρήγορα όμως αναγκάστηκε να κατασκευάσει ρούχα για λόγους επιβίωσης καθώς έπρεπε να προστατευθεί από τις καιρικές συνθήκες.
Man appeared naked, 500000 years ago. But he was quickly forced to make clothes for survival as he had to be protected from the weather.
Οι αιώνες περνούσαν και η τεχνολογία των εργαλείων και των υλών ολοένα και εξελισσόταν, αντίστοιχα τα ρούχα άλλαζαν μορφή, αρχικά γίνονταν πιο χρήσιμα και πρακτικά. Σύντομα τέθηκε επιτακτικά και το ζήτημα της σημασίας της εμφάνισης και έτσι ο καθένας- καθεμία έραβε και φορούσε ρούχα που ταίριαζαν με τις συνήθειες, τις τοπικές καιρικές συνθήκες, το φύλο, το επάγγελμα και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις.
Κάπου εκεί τα ρούχα έγιναν πολύπλοκα αντικείμενα και η κατασκευή τους απαιτητική. Εξελίχθηκαν σε ένα εμπορικό προϊόν που γρήγορα – στα χέρια των ικανών πωλητών -έγινε μόδα. Τα ρούχα έντυσαν την κοινότοπη μάζα, με ενιαία αισθητική σε τέτοιο βαθμό που όποιος τολμά απροκάλυπτα να ανεξαρτητοποιηθεί από τον μιμητισμό, καλλιεργεί τη δημιουργική του φαντασία και αναπτύσσει την ελεύθερη έκφραση, λοιδορείται ή γίνεται γραφικός.
Ποιοί είναι λοιπόν αυτοί οι νόμοι που ορίζουν πως οι άντρες στη δυτική κοινωνία δεν φορούν φούστα αλλά σακάκι, το ροζ είναι γυναικείο χρώμα και τα φρούτα δεν ταιριάζουν στην καθημερινή μας εμφάνιση? Γιατί ο κινηματογράφος αλλά και η υψηλή ραπτική έχουν το δικαίωμα πειραματισμού με απεριόριστη ελευθερία έκφρασης και εμείς όχι? Πότε ακριβώς τέθηκαν αυτά τα όρια και κυρίως πως αυτά υιοθετήθηκαν από το σύνολο σχεδόν της ανθρωπότητας σήμερα? Και ακόμα χειρότερα, πως καθιερώθηκε ένα Dress Code εργασίας, σε υπαλλήλους μεγάλων οργανισμών, σαν υποχρεωτική προϋπόθεση εργασίας? Σε ποιό σημείο της ζωής μας συμφωνήσαμε να υιοθετήσουμε τακτικές στρατεύματος?
Και ξαφνικά μέσα σε αυτή την δυστοπία έρχεται μια μέρα του χρόνου που μπορούμε να – επαναστατήσουμε, να καταργήσουμε τις συμβάσεις και να παρουσιαστούμε δημοσίως ρίχνοντας πάνω μας ό,τι πιο ακραίο και αντισυμβατικό βρούμε τριγύρω μας. Μεταμορφωνόμαστε, γινόμαστε κάτι άλλο, κάποιοι άλλοι. Πιο τολμηροί, επινοητικοί, χαρούμενοι, γεμάτοι αυτοπεποίθηση. Αναστέλλουμε τους αυτοπεριορισμούς για λίγο. Για πολύ λίγο. Μόλις φύγει η περούκα και η μπογιά από το δέρμα δυστυχώς θα ενδυθούμε ξανά το ενδυματολογικό μας διαβατήριο του “φαίνεσθαι”, κλειδώνοντας για ένα χρόνο το “αισθάνεσθαι” βαθιά, στο κάτω συρτάρι της καθημερινότητας.
Η χαρούμενη και πολύχρωμη φωτογραφική μελέτη του βιβλίου αυτού καταγράφει την μοναδική αυτή μέρα του χρόνου, υπερτονίζοντας τη λάμψη και το glitter που της αξίζει, υποκλίνεται στους πρωταγωνιστές της μάχης κατά της βαρετής ομοιομορφίας και υμνεί την πρωτόγνωρη έκρηξη της πηγαίας δημιουργικότητας.
Centuries passed and the technology of tools and materials continued to evolve, correspondingly the clothes changed form, initially becoming more useful and practical. Soon the question of the importance of appearance became imperative and so everyone sewed and wore clothes that suited their customs, local weather conditions, gender, profession and religious beliefs.
Somewhere there, clothes became complex objects and their construction was demanding. They evolved into a commercial product that quickly – in the hands of skilled salespeople – became fashionable. The clothes clothed the commonplace mass, with a uniform aesthetic to such an extent that anyone who openly dares to break free from imitation, cultivates his creative imagination and develops free expression, wears out or becomes graphic. So what are these laws that define that men in western society don’t wear skirts but jackets, pink is a woman’s color and fruits don’t suit our everyday look? Why does cinema and haute couture have the right to experiment with unlimited freedom of expression and we don’t? When exactly were these limits set and above all how were they adopted by almost all of humanity today? And even worse, how was a work Dress Code established, for employees of large organizations, as a mandatory condition of work? At what point in our lives did we agree to adopt army tactics? And suddenly in this dystopia comes a day of the year when we can – rebel, abolish conventions and present ourselves in public by throwing on ourselves the most extreme and unconventional things we find around us. We transform, we become something else, someone else. More daring, inventive, happy, full of confidence. We suspend self-restraints for a while. For a very short time. As soon as the wig and the paint are removed from the skin, unfortunately we will put on our costume passport of “looks” again, locking the “feels” deep in the bottom drawer of everyday life for a year. The joyful and colorful photographic study of this book captures this unique day of the year, emphasizing the shine and glitter it deserves, bowing to the protagonists of the battle against boring uniformity and praising the unprecedented explosion of spring creativity.