Please Participate Me
Κείμενα: Σ. Μπαχτσετζής
“Please Me”
Η αρχική ιδέα γι’ αυτή τη σειρά έργων προέκυψε κατά τη διάρκεια που ο Ζαφειρόπουλος σπούδαζε στο School of Visual Arts της Νέας Υόρκης ως αντίδραση σε μία μετεωρολογική πρόβλεψη που ανακοίνωσαν τα τοπικά μέσα και ο τύπος στις 25 Σεπτεμβρίου 2007, υποδεικνύοντας ότι ένας τυφώνας επρόκειτο να πλήξει την μητροπολιτική περιοχή της Νέας Υόρκης.Texts by S. Bahtsetzis
“Please Me“
The initial idea in this series of projects developed during Zafeiropoulos’ study in the School of Visual Arts in New York came about in response to a weather forecast announced from local broadcasts and the daily press on September 25th 2007, indicating that a hurricane was about to strike the metropolitan area of New York City.
Παρόλο που ο τυφώνας δεν έφτασε ποτέ στην πόλη, η εσφαλμένη πρόβλεψη είχε δύο απρόβλεπτες συνέπειες σύμφωνα με τις παρατηρήσεις του καλλιτέχνη: «Εκατομμύρια πολιτών αντιδρώντας στην απειλή σφράγιζαν και ασφάλιζαν τις εύθραυστες γυάλινες επιφάνειες στις ιδιοκτησίες τους ενώ για να προστατεύσουν τα υπάρχοντά τους χρησιμοποιούσαν πρωτίστως μονωτική ταινία». Εξαιτίας της μεγάλης κατανάλωσης αυτού του εύκολα προσβάσιμου υλικού, η τιμή πώλησης της μονωτικής ταινίας αυξήθηκε σημαντικά, ενώ μία τέτοια ανεξέλεγκτη κατανάλωση «διόγκωσε περαιτέρω την τιμή οδηγώντας σε φαινόμενα μαύρης αγοράς και σε άδεια ράφια σε πολλά τοπικά καταστήματα σιδηρικών». Η παρατήρηση αυτή έθεσε σε εφαρμογή το πρώτο έργο.
“Please Insulate me”
Στο πρώτο στάδιο του έργου ο καλλιτέχνης δημιούργησε μία εγκατάσταση στο εργαστήριο του στη Νέα Υόρκη επικολλώντας μεγάλες ποσότητες μονωτικής ταινίας τόσο στους τοίχους όσο και στο δάπεδο. Αυτή η σκηνή λειτούργησε ως ομοίωμα στρατοπέδου παροχής πρώτων βοηθειών και καταφύγιου σαν αυτά που συχνά κατασκευάζονται έπειτα από τυφώνες ή απρόβλεπτες καταστροφές. Σύμφωνα με όσα καταθέτει ο καλλιτέχνης, ο θεατής είχε την ευκαιρία να εξερευνήσει το εσωτερικό μέρος και να αισθανθεί τόσο τη σταθερότητα της αρχιτεκτονικής κατασκευής όσο και την μόνωση που προσέφερε το υλικό. Ωστόσο, η εσωτερική δομή αυτού του θαλαμίσκου είχε μία μάλλον βιομορφική δομή, προσομοιάζοντας ένα ακαθόριστο, οργανικό σώμα. Στο εργαστήριο του καλλιτέχνη αυτή η κατοικία άρχισε να λειτουργεί ως ένα «νέο σώμα» που θα αντικαθιστούσε το κοινωνικό σώμα σε ένα διαρκές πείραμα.“Please Moisturize me”
Σε ένα δεύτερο στάδιο εξέλιξης και στην προσπάθεια να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα συντήρησης ή διατήρησης αυτού του ‘σώματος’, ο καλλιτέχνης αποφάσισε να διαφοροποιήσει το μέγεθος της εγκατάστασης με τη χρήση ενός συνηθισμένου πιστολιού θερμού αέρα που μπορεί να προμηθευθεί κανείς σε οποιοδήποτε κατάστημα σιδηρικών. Με δημιουργική και επινοητική χρήση οποιουδήποτε διαθέσιμου υλικού, η σκηνή έλιωσε δημιουργώντας ένα πλέγμα ακρυλικού νήματος. Ο καλλιτέχνης τέντωσε και επέστρεψε την ποσότητα υλικού που παράχθηκε από τη θερμότητα στην αρχική της θέση ράβοντάς μαζί τα εναπομείναντα κομμάτια με κίτρινο ακρυλικό νήμα, έτσι ώστε να μπορεί να διακρίνει κανείς το παλιό από το επιπρόσθετο υλικό. Ολόκληρη η δομή παρουσιαζόταν τώρα σε μία αναγεννημένη μορφή, αιωρούμενη σε κίτρινο φόντο (τους τοίχους του εργαστηρίου) που είχαν βαφτεί με κίτρινη, γυαλιστερή, αντανακλαστική, ακρυλική βαφή. Ο φωτισμός του χώρου επιτεύχθηκε με χρήση κίτρινου θερμικού φθορισμού. Το επόμενο στοιχείο που προστέθηκε ήταν «ένα ζωντανό δόλωμα», όπως αναφέρει ο καλλιτέχνης, ένα επιπλέον στρώμα υλικού, πούδρα. Θα προσέλκυε την προσοχή του θεατή όχι χάρη στον οπτικό αντίκτυπο του υλικού αλλά χάρη στην οσμή και την υφή του, που συνδέεται άμεσα με την ικανότητα επούλωσης του δέρματος.“Please Participate me”
Το υλικό που απέμεινε από την προηγούμενη εγκατάσταση απομονώθηκε και περισυλλέχθηκε. Το εργαστήριο γέμισε από το υλικό αυτό και μετατράπηκε σε φωτογραφικό θάλαμο. Σύμφωνα με ένα προκαθορισμένο σύνολο κανόνων, εξήντα ένας φοιτητές του μεταπτυχιακού προγράμματος (MFA) προσκλήθηκαν να δράσουν εντός του θαλάμου. Το υλικό έγινε «εργαλείο» στα χέρια των άλλων, ενώ ο καλλιτέχνης μετατράπηκε στον παθητικό παρατηρητή ο οποίος οργανώνει και ορίζει τους κανόνες της διαδικασίας. «Το εντός της κοινότητας κοινωνικοποιημένο υλικό» οδήγησε σε μια σειρά καταγεγραμμένων δράσεων.
Although the hurricane never reached the city, the failed forecast had two unpredictable consequences according to the artist: “Millions of citizens in response to the menace were sealing and securing all fragile glass surfaces on their property and trying to protect their belongings using primarily duct-tape.” Due to high consumption of this easy to find material, the selling price of duct tape increased tremendously, while such uncontrolled consumption “further inflated the price, and occasionally led to the phenomena of black market activities and empty shelves in many local hardware stores.” This observation initiated the first project.
“Please Insulate me”
In the first step of the project the artist created an installation in his studio in New York using large amounts of duct-tape on both the walls and the floor. This tent functioned as a model for emergency first aid camps and shelters that are often constructed after hurricanes or unpredictable menaces. According to the artist’s statement, the viewer had the opportunity to explore the interior part and feel both the stability of the architectural construction as well as the insulating ability of the material. The interior structure of this capsule had, however, a rather biomorphic form, resembling an abstract organic body. In the artist’s studio this dwelling started functioning as a ‘new body’ that was to replace the social body in an on-going experiment.“Please Moisturize me”
In a second stage of development, and facing the problem of how to preserve, or maintain this ‘body,’ the artist decided to re-size the installation with the use of a common heat gun to be found in any hardware store. With a creative and resourceful use of whatever materials were at hand, the tent was melted down into a web of acrylic yarn. The artist stretched and returned all those chunks of material that were produced by the heat to their initial position by sewing them together with yellow acrylic yarn, in order to distinguish the old from the new added material. The entire structure was now presented in a re-born form, floating on a yellow background (the studio walls) painted with glossy reflective acrylic paint. The lighting of the space succeeded with the use of yellow thermal fluorescence. The next element added was “a live bait”, as the artist states, a further layer of material: baby-powder. It would attract the attention of the viewer not through its visual impact but through its smell and texture, which is closely related with skin treating ability.“Please Participate me”
The leftover material from the previous installation was isolated and collected. The studio was filled with this material and turned into a photo booth. Sixty-one students of the MFA program were invited to act inside the booth according to a pre-described set of rules. The material became a ‘tool’ in the hands of others, while the artist turned into the passive observer who organizes and establishes the rules of the process. “The community-socialized material” resulted in a series of documented performances.Επιμέλεια φωτογραφιών Γιώργος Μπουλασίδης
“Please Participate Me – Portaits”
Το υλικό που έχει απομείνει, ένας σωρός από τεμαχισμένα κομμάτια «υπερ-χρησιμοποιημένου», λιωμένου πλαστικού σε συνδυασμό με ένα στρώμα αποξηραμένης βρεφικής σκόνης, στη συνέχεια κονιοποιήθηκε για περαιτέρω χρήση.Photos by Giorgio Boulasidis
“Please Participate Me – Portaits”
The leftover material, a pile of shredded pieces of “overused,” melted plastic combined with a layer of dried solid baby powder has been subsequently pulverized for further use.
Ο χώρος μετατράπηκε σε ένα ερμητικά κλειστό δωμάτιο, ένα «δοχείο σκόνης» που διατηρούσε και ανακαλούσε τα ίχνη των προηγούμενων σταδίων του έργου. Υπενθυμίζοντας την περίσταση που ξεκίνησε το έργο (η πρόγνωση καιρού), σε αυτό το κυβικό σκοτεινό δωμάτιο έχουν τοποθετηθεί ανεμιστήρες υψηλής πίεσης (τουρμπίνες) για να δημιουργηθεί η απαραίτητη κυκλοφορία αέρα και σκόνης, μοιάζοντας έτσι με την αποπροσανατολιστική αίσθηση του να βρίσκεσαι μέσα σε ένα τυφώνα.
Εκτός από αυτή τη λειτουργία, ένα ακριβές αντίγραφο του στούντιο σε ένα ξύλινο κιβώτιο που χρησιμοποιείται για τη μεταφορά έργων τέχνης, μεγέθους δωματίου, είχε ως αποτέλεσμα το κύριο μέρος μιας συμμετοχικής εγκατάστασης στον εκθεσιακό χώρο. Με τη χρήση ανεμιστήρων υψηλής πίεσης το κονιοποιημένο υλικό που «επέζησε» από τις 61 παραστάσεις επιπλέει μέσα στο σφραγισμένο κιβώτιο. Αντίστοιχα με την αρχική κατάσταση θέασης στο στούντιο του καλλιτέχνη, οι θεατές της έκθεσης πρέπει να φορούν μάσκες σκόνης για να μπουν σε ένα «σύννεφο», ένα πλωτό περιβάλλον σκόνης με περιορισμένο φωτισμό και ορατότητα.
Εκ των υστέρων, ο καλλιτέχνης καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η αποτυχία της πρόγνωσης του καιρού αλλά κυρίως η αδυναμία πρόβλεψης της κοινωνικής συμπεριφοράς, δηλαδή η αποτυχία των κοινωνικών και οικονομικών μοντέλων να προσφέρουν πρόγνωση σε στιγμές κρίσης, ξεκίνησε το πρώτο έργο που γέννησε το μετέπειτα πείραμά του.
The space turned into a hermetically sealed room, a “dust container” that preserved and recalled the traces of the previous stages of the project. Reminding the occasion that initiated the project (the weather forecast), high-pressure air fans (turbines) have been fixed on this cubical dark room in order to create the necessary air circulation and flow of dust, thus resembling the disorienting situation of being inside a hurricane.
In addition to this operation, an exact replica of the studio in the form of a room-size, wooden crater that is used for the transportation of artworks resulted into the main part of a participatory installation in the exhibition space. With the use of high-pressure air fans the pulverized material that ‘survived’ the 61 performances floats inside the sealed crater. Corresponding to the initial viewing situation at the artist’s studio, the viewers of the exhibition are required to wear dust masks in order to enter into a ‘cloud’, a floating dust environment with limited lighting and visibility.
In retrospect, the artist concludes that the failure of the weather forecast but most significantly the unpredictability of social behavior, meaning the failure of social and economic models to offer prognosis in moments of crisis, initiated the first project that gave birth to his subsequent experiment.