The Terrestrials
Ποιοι άραγε είναι αυτοί οι άνθρωποι; Που βρίσκονται; Τι κάνουν; Πως ζουν;
Με βασικό πυρήνα αυτά τα ερωτήματα ο Γιώργος Μπουλασίδης και ο Ανδρέας Σπίνος ξεχύνονται στα πέρατα του κόσμου με την λαχτάρα να αιχμαλωτίσουν στιγμές της απρόσμενης καθημερινότητας. Τα ταξίδια τους δεν είναι τουριστικές διακοπές αλλά ανθρωπολογικά οδοιπορικά που σαν αλλοτινοί flaneurs κοιτούν αδιάκριτα μέσα από τον φακό και καταγράφουν τους ήχους, τις οσμές, την ατμόσφαιρα, τον χαρακτήρα και την μοναδικότητα των ειδώλων. Τα μάτια τους γίνονται αισθητήρες της μαγείας του ανείπωτου, και λίγο πριν το κλικ ο αμφιβληστροειδής χιτώνας γοητεύεται από τα χρώματα, τις υφές και το ανέφικτο της πραγματικότητας. Δίχως σκηνοθεσία, χωρίς στήσιμο ή αλλεπάλληλη επεξεργασία κάθε πλάνο είναι μια αναμονή χωρίς χρόνο, μια μαρτυρία χωρίς πραγματογνωμοσύνη.
Η ανθρώπινη φιγούρα που πρωταγωνιστεί σε όλες τις φωτογραφικές λήψεις αναλαμβάνει τον ρόλο του θεατρικού ήρωα που δεν υποδύεται ή ποζάρει αλλά βρίσκεται απέναντί μας για να μας αποκαλύψει τον εαυτό του. Κάθε σώμα είναι διαφορετικό όσο το χρώμα του χώματος σε κάθε χωράφι. Κάθε πράξη είναι μοναδικά μοναχική και συνάμα τελετουργικά ανορθόδοξη. Το συνθετικό περιβάλλον της κάθε εικόνας γίνεται έτσι η σκηνή μέσα στην οποία εκτυλίσσεται μια αναπάντεχη δραματουργία. Παρακολουθούμε στιγμιότυπα από πράξεις χωρίς σενάριο και αποσπάσματα ενός αφηγήματος χωρίς επίλογο. Κάθε έργο έτσι έχει μια μυστηριακή αυτοδυναμία και μας καλεί να ιχνηλατήσουμε με ποιητικούς όρους το που, το πως και το πότε κάθε συμβάν γίνεται οπτικό γεγονός με αναπαραστατική δομή.
Όντα, φύση και αντικείμενα γίνονται το τοπίο ενός απέραντου πολυπολιτισμικού υφαντού. Ο τόπος που τραβήχτηκαν κάθε μια από τις παρακάτω φωτογραφίες είναι μια πινέζα σε έναν χάρτη χωρίς σύνορα, ταυτότητες και ιθαγένεια, σε μια γη που πιθανόν να μην επισκεφτούμε ποτέ ξανά. Ο γεωγραφικός προσδιορισμός μοιάζει τώρα να είναι μια πυξίδα που στροβιλίζεται χωρίς να μπορεί να βρει τον Βορρά. Οι κάτοικοι των εικόνων δείχνουν να απολαμβάνουν κάθε λεπτό της ζωής τους χωρίς την ένδεια του τέλους.
Θεόδωρος Ζαφειρόπουλος
Εικαστικός καλλιτέχνης
Who are all these people? Where are they? What do they do? How do they live?
With these questions being the core of their work, Giorgos Boulasidis and Andreas Spinos spill out across the world longing to capture moments of unexpected daily life. Their travels are not touristic holidays but they are anthropological travelogues, while as flâneurs of a past era, they look indiscreetly through the lens and record sounds, smells, the character and uniqueness of reflections. Their eyes become sensors of the unspeakable magic and just before the click, the retina is fascinated by colours, textures and the unattainable reality. Without any direction, posture or further processing, every shot is a waiting without time, a testimony with no expertise.
The human figure that stars in all shots, undertakes the leading role in a play that does not act or pose but stands opposite us to reveal oneself. Every human body is different like the soil colour in every field. Every act is uniquely solitary and at the same time ritually unorthodox. The composition of every picture becomes thus the scene in which an unexpected drama takes place. We watch snaps of acts without scenario and parts of a narrative with no epilogue. Every work, therefore, has a spiritual self-reliance which calls us to trace, in poetic terms, where, how and when every event becomes a visual fact with a reconstruction form.
Creatures, nature and objects become the scenery of a vast multi-cultural woven textile. The location where each of the following photos was taken, is a pin on a map with no borders, identities and nationality, on a land that we may never visit again. The geographical definition now looks like a compass swirling around, unable to point to the North. The residents of the pictures seem to enjoy every moment of their lives without fearing the end.
Theodoros Zafeiropoulos
Visual artist