Λεπροκομείο Χίου
Το Λεπροκομείο της Χίου, γνωστό και ως Λωβοκομείο, είναι το μακροβιότερο υγειονομικό ίδρυμα στον ελλαδικό χώρο, αφού ιδρύθηκε από τους Γενουάτες το 1378 και λειτούργησε έως το 1959 με μοναδική περίοδο διακοπής τα έτη 1822 έως 1835 κατά τα οποία το νησί ερήμωσε συνεπεία της Σφαγής.
Leprosy Hospital of Chios
The Leprosy Hospital of Chios, also known as Lovokomeio, is the longest-running health institution in Greece, since it was founded by the Genoese in 1378 and operated until 1959 with a unique period of interruption in the years 1822 to 1835 during which the island was deserted as a result of the Massacre.
Βρίσκεται στις παρυφές της πόλης, στην περιοχή Κοφινάς, στην αριστερή όχθη του ρέματος Καντήλα και εντός ενός πάλαι ποτέ πανέμορφου πευκοδάσους. Ακόμη και σήμερα, μετά τις τόσες πυρκαγιές, η Φύση ολόγυρά του οργιάζει και προσφέρει μοναδική απόλαυση στον επισκέπτη.
Το 1881, το Λωβοκομείο καταστράφηκε από τον μεγάλο σεισμό και το 1909 με τη συνδρομή της Λονδινείου Επιτροπής αλλά και πολλών εύπορων Χίων του Λονδίνου και των Παρισίων, με πρωτοστάτες την οικογένεια Λ. Καλβοκορέση, κατασκευάσθηκαν εκ θεμελίων οι υπερσύγχρονες και πολυτελείς για την εποχή εγκαταστάσεις, εντός των οποίων φιλοξενήθηκαν και έτυχαν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης 250 περίπου Χανσενικοί.
Οι εγκαταστάσεις αυτές, ανεπτυγμένες κατά μήκος του ποταμού, αποτελούνταν από 16 αυτόνομες μονάδες οι 12 των οποίων ήταν των δύο δωματίων και οι υπόλοιπες τέσσερις του ενός. Η σύνδεση κάθε δύο ανεξάρτητων μονάδων γινόταν με μικρότερη μονάδα η οποία περιελάμβανε χώρους εξυπηρέτησης (κουζίνα, WC κ.λπ.). Σε διαφορετικά σημεία του συγκροτήματος κατασκευάστηκαν δύο λουτρά και στο κέντρο ένα εστιατόριο, το γραφείο της Διοίκησης, καθώς και η εκκλησία του Αγίου Λαζάρου.
Ολο αυτό το έργο, καθώς και η ευθύνη της λειτουργίας του, παραδόθηκε από τους δωρητές στην Ανωτέρα Ενοριακή Αντιπροσωπεία, μετά την κατάργηση της οποίας πέρασε, δίχως να λειτουργεί πλέον, στην κυριότητα του Δήμου Χίου. Σήμερα, το Λωβοκομείο αποτελεί, εκτός από ένα πανέμορφο αρχιτεκτονικό σύνολο που έχει αφεθεί στη μοίρα του και καταρρέει, ένα χώρο μνήμης πλήρη τεκμηρίων από τη διαβίωση των ασθενών. Προσωπικά αντικείμενα, εγχάρακτα ή γραμμένα με μολύβι μηνύματα των ασθενών στους τοίχους, φαρμακευτικό υλικό, ιατρικά εργαλεία, είδη ιματισμού, κλινοστρωμνής, αρχεία και τεχνικός εξοπλισμός απαραίτητος για την τότε λειτουργία του βρίσκονται ακόμα εντός των κτιρίων και σαπίζουν, αφαιρούνται από επιτήδειους ή καταστρέφονται από βανδάλους μιας και ο Δήμος της Χίου όχι μόνο δεν φροντίζει να συντηρήσει το Ιδρυμα, αλλά το έχει εδώ και χρόνια αφήσει ανοιχτό και αφύλαχτο. O θησαυρός αυτός μέρα με τη μέρα χάνεται.
It is located on the outskirts of the city, in the Kofinas area, on the left bank of the Kantila stream and within a once beautiful pine forest. Even today, after so many fires, Nature rages all around it and offers a unique pleasure to the visitor.
In 1881, the Lovokomeio was destroyed by the great earthquake. In 1909, with the assistance of the London Committee as well as many wealthy Chios of London and Paris, led by the L. Kalvokoresi family, the state-of-the-art and luxurious facilities for the time were built from the ground up, within which approximately 250 Leprosy patients were accommodated and received medical care.
These facilities, developed along the river, consisted of 16 autonomous units, 12 of which were two-room and the remaining four one-room. The connection of every two independent units was done with a smaller unit which included service areas (kitchen, WC, etc.). Two baths were built in two different parts of the complex and in the center a restaurant, the Administration office, as well as the church of Agios Lazarus.
This entire project, as well as the responsibility of its operation, was handed over by the donors to the Superior Parish Delegation, after the abolition of which it passed to the ownership of the Municipality of Chios, but no longer functioning. Today, the Lovokomeio is, apart from a beautiful architectural ensemble that has been left to its fate and is crumbling, a memory space full of evidence from the patients’ lives. Personal belongings, engraved or penciled messages from the patients on the walls, pharmaceutical material, medical tools, articles of clothing, bedding, files and technical equipment necessary for its operation at the time are still inside the buildings and rotting, removed by vigilantes or destroyed by vandals since the Municipality of Chios not only does not take care to maintain the Foundation, but has left it open and unguarded for years. This treasure is being lost day by day.
In 1881, the Lovokomeio was destroyed by the great earthquake. In 1909, with the assistance of the London Committee as well as many wealthy Chios of London and Paris, led by the L. Kalvokoresi family, the state-of-the-art and luxurious facilities for the time were built from the ground up, within which approximately 250 Leprosy patients were accommodated and received medical care.
These facilities, developed along the river, consisted of 16 autonomous units, 12 of which were two-room and the remaining four one-room. The connection of every two independent units was done with a smaller unit which included service areas (kitchen, WC, etc.). Two baths were built in two different parts of the complex and in the center a restaurant, the Administration office, as well as the church of Agios Lazarus.
This entire project, as well as the responsibility of its operation, was handed over by the donors to the Superior Parish Delegation, after the abolition of which it passed to the ownership of the Municipality of Chios, but no longer functioning. Today, the Lovokomeio is, apart from a beautiful architectural ensemble that has been left to its fate and is crumbling, a memory space full of evidence from the patients’ lives. Personal belongings, engraved or penciled messages from the patients on the walls, pharmaceutical material, medical tools, articles of clothing, bedding, files and technical equipment necessary for its operation at the time are still inside the buildings and rotting, removed by vigilantes or destroyed by vandals since the Municipality of Chios not only does not take care to maintain the Foundation, but has left it open and unguarded for years. This treasure is being lost day by day.