Into The Silence
Ένα βροντερό φωτογραφικό δοκίμιο για τη σιωπή.
Υπάρχει ένας ήχος στην πόλη που κανείς δεν ακούει. Δεν είναι κόρνα, δεν είναι βοή, Είναι το βάρος της σιωπής που κυκλοφορεί στους δρόμους σαν σκόνη. Ένας ήχος που τον γεννά η απουσία βλέμματος, αφής, φωνής.
Το βιβλίο δεν αποτελείται από τουριστικές πόζες ευτυχίας. Είναι εικόνες σκιών που θυμίζουν ανθρώπους που κουβαλούν ένα βάρος αθέατο – και γι’ αυτό αβάσταχτο. Είναι οι άνθρωποι που περνούν δίπλα σου με σκυμμένο κεφάλι, με πρόσωπο χαμένο στην οθόνη. Είναι αυτοί που ζουν ανάμεσά μας, μα δεν επικοινωνούν. Που κινούνται με ακρίβεια ρομπότ από το σημείο Α στο σημείο Β. Που κοιτάζουν γύρω μα δεν βλέπουν. Που μιλούν μα δεν ακούν. Που πιάνουν μα δεν αγγίζουν. Που σταμάτησαν να ελπίζουν.
Είναι ένα πεδίο μάχης χωρίς εκρήξεις, όπου η μοναξιά είναι πια θεσμός. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι, αλλά κανείς δεν συναντά κανέναν. Στους τοίχους διαφημίσεις ευτυχίας πίσω από πρόσωπα τραγικά. Η εργασία έγινε το μόνο αποδεκτό νόημα, η απόσυρση η μόνη μορφή ελευθερίας. Σχέσεις από pixels, φωνές από emoji.
Η αστική ύπαρξη είναι ένα ατέρμονο «είμαι εδώ, αλλά δεν αντέχω να είμαι».
Το Into the Silence γεννήθηκε μέσα από την ανάγκη για καταγραφή. Δεν ζητά τον οίκτο. Δεν εκθέτει αλλά αφουγκράζεται. Η φωτογραφία εδώ είναι σιωπηλή συνομιλία. Καταγράφει ότι δεν ακούστηκε. Πίσω από κάθε πρωταγωνιστή με άδειο βλέμμα υπάρχει μια μικρή ιστορία: μιας πορείας χωρίς γιατί.
Οι φωτογραφίες αυτές είναι μια προσπάθεια να ειπωθεί ότι «ναι, σε βλέπω». Ότι κάποιος σε είδε κι ας νόμιζες πως δεν υπήρξες. Που περνούσες απαρατήρητος, και όμως ήσουν εκεί. Ο φακός σε αγκάλιασε χωρίς να σε κρίνει, χωρίς να σου ζητήσει να αλλάξεις. Ήταν η ελάχιστη αυτή στιγμή που το είδωλό σου μπήκε στη βιτρίνα, πέρασε βιαστικά από τις κούκλες χωρίς να τους μιλήσει παρότι θα παραμείνει εκεί μαζί τους χρόνο πολύ ως την αιωνιότητα. Γιατί σε μια μόνο στιγμή έγινες pixels αθάνατα και αέναα. Άνθρωποι και ομοιώματα μπερδεύονται, γίνονται ένα. Ποιος κοιτά ποιον; Ποιος ζει και ποιος μιμείται τη ζωή; Το ψεύτικο και το αληθινό παίζουν ατέρμονα το γαϊτανάκι της παραπλάνησης.
Το Into the Silence δεν φωνάζει – ψιθυρίζει. Δεν αναζητά ήρωες αλλά ένα ίχνος από την ανθρωπιά που χάσαμε μέσα στη σιωπή, και που ίσως αρχίσουμε να θυμόμαστε ξανά τι σημαίνει να είμαστε άνθρωποι.
A thunderous photographic essay on silence.
There is a sound in the city that no one hears. It is not a horn, nor the hum of traffic. It is the weight of silence drifting through the streets like dust, a sound born of the absence of gaze, of touch, of voice.
This book is not a collection of tourist poses or snapshots of happiness. It is made of shadows that resemble people carrying an unseen – and therefore unbearable – burden. They are those who walk beside you with lowered heads, faces lost in screens. Those who live among us but do not connect. Who move with robotic precision from point A to point B. Who look around but do not see. Who speak but do not listen. Who touch but do not feel. Who have stopped hoping.
It is a battlefield without explosions, where loneliness has become an institution. The streets are crowded, yet no one meets anyone. On the walls, advertisements promise happiness behind tragic faces. Work has become the only acceptable meaning; withdrawal, the only form of freedom. Relationships made of pixels, voices made of emojis.
Urban existence is an endless “I am here, but I can hardly bear being.”
Into the Silence was born out of a need to record. It does not ask for pity. It does not expose – it listens. Here, photography becomes a silent conversation, capturing what was never heard. Behind every protagonist with an empty gaze lies a small story – a journey without a “why.”
These photographs are an attempt to say, “Yes, I see you.” That someone did see you, even when you thought you didn’t exist. When you passed unnoticed, yet were still there. The lens embraced you without judgment, without asking you to change. It was that fleeting moment when your reflection appeared in a shop window, brushed past the mannequins without a word – and yet remained beside them, for a long time, perhaps for eternity. For in that instant, you became immortal.